Po co żyjemy?????

[Miltonia]

Wlasciwie nie umiem powiedziec po co zyje. Jakis instynk przetrwania jedynie. No i oczywiscie siateczka utkana z rodziny, radosci, smutkow, ktora juz mnie oczywiscie mocno przytrzymuje przy ziemi. Ale celu jednego i okreslonego nie mam i znalezc nie umiem.

[Student]

A ja mysle ze zyjemy po to zeby harowac przynajmniej 8 godzin dziennie i 5 dni w tygodniu , te pieniadze pakowac w dom w ktorym jak jestesmy to przewaznie trzeba sprzatac albo zajmowac sie innymi obowiazkami , no i oczywiscie po to zeby uprawiac seks i miec dzieci.

Zycie kazdego z nas kreci sie wokol seksu i pieniedzy. I zwal jak zwal kazdy z nas do tego dazy

[ara]

Każdy ma swoją odpowiedz na to pytanie. Żyjemy bo tak się zdarzyło, gdybym miała wybór wolałabym aby mnie tu nie było. Po co żyję może po to by moja dusza nauczyła się czegoś w tym kolejnym wcieleniu.

[Black007_pl]

Ja tylko powiem, ze nie warto się zastanawiać nad sensem życia, tylko po prostu iść do przodu.

Znajdź coś, co daje Ci frajdę i rób to.

[Sir Charles]

Pytanie "po co" sugeruje cel. Czy wszystko go musi posiadać? Czy nie przyjemniejsze jest błąkanie się bez punktu przeznaczenia, uleganie kaprysom chwili, nagłe zwroty kroku podążające za zwrotem myśli? Lepiej nie wyznaczać niepotrzebnie zbyt odległych celów, bo łatwo wpaść w pułapkę dalekowzroczności i wyrżnąć na pierwszej lepszej, krzywej
płytce chodnikowej.

Cele w życiu - jak najbardziej. Cele życia..? Ja bym nie igrał z ogniem...

[ksiezycowka]

Czy nie przyjemniejsze jest błąkanie się bez punktu przeznaczenia, uleganie kaprysom chwili, nagłe zwroty kroku podążające za zwrotem myśli?

Stanowczo nie Nie ma to wiekszego sensu ani przyjemnosci nie sprawia na dluzsza mete

[mrt]

Żyję, żeby przeżyć. Cele mam, ale raczej nie jakieś odległe. Ot, tak sobie żyję, krok po kroczku próbując coś zbudować, a właściwie odbudować. Od pewnego czasu poddałam się, pogodziłam ze światem i płynę z nurtem, bawiąc się, że żyję w symbiozie z rzeczywistością, jak inni. Zasadę określiłam sobie jasną - żyć przeciętnie i normalnie, być idealnie szarym człowiekiem. Od kiedy tak żyję, jest mi... przyjemniej

Nie wiem, na jak długo utrzymam tę zasadę w swoim życiu, bo co jakiś czas mi się zmienia i mam nowe pomysły na interpretację tego, co robię. Skutek jest taki, że to, co robię, nie zmienia się, natomiast zmienia się moje i innych (!) widzenie tego.

Chyba bawię się życiem (nie w życiu - nie mylić proszę!). Bo przecież co innego można, kiedy rozbije się o mur? kształtować, lepić rzeczywistość w swojej głowie - tak jest dobrze, tak mi dzisiaj pasuje.